Trudno byłoby sobie wyobrazić pojawienie się telewizji prywatnej i jej szybki sukces bez tzw. pilotażowych projektów kablowych z początku lat 80-tych. W 1978 r. premierzy postanowili o realizacji ograniczonych w czasie kablowych projektów pilotażowych w Berlinie, Ludwigshafen-Mannheim, Monachium oraz Kolonii i Wuppertalu. Ponadto z inicjatywy ówczesnego ministra poczty Schwarz-Schillinga (CDU) zaczęto masowo tworzyć i rozbudowywać sieci kablowe. Tylko w latach 1983/84 wykonano 2 mln przyłączeń do kabla.

Telewizja prywatna rozpoczęła emisję programu w ramach pilotażowego projektu kablowego 1 stycznia 1984 r. w Ludwigshafen-Mannheim. Pierwszym niemieckim nadawcą telewizji prywatnej, odbieranej z sieci kablowej w Ludwigshafen (Nadrenia-Palatynat) przez 1500 gospodarstw domowych była Spółka Programowa Rozgłośni Kablowych i Satelitarnych (PKS). Potem PKS przekształciła się w stację Sat1. Dzień później wystartował RTL plus (potem RTL). Pojawienie się telewizji prywatnej radykalnie zmieniło zachodnioniemiecką scenę medialną. O ile wcześniej przeciętne gospodarstwo domowe odbierało 3 programy TV (ARD, ZDF i Program III regionalny), to jesienią 1987 r. już siedem, a pod koniec lat 90-tych ponad 30 różnych programów. Dziś przeciętny Niemiec może wybierać między 42 różnymi kanałami niekodowanymi (Free-TV). Tym samym Niemcy są drugim co do wielkości rynkiem TV po USA.

Od kwietnia 1987 r. istnienie obok siebie nadawców prywatnych i publiczno-prawnych (zwanego dualnym systemem nadawców) reguluje Państwowa Umowa Radiowa, zawarta między krajami związkowymi. Od czasu wprowadzenia dualnego systemu nadawców kontrolę nad nadawcami prywatnymi sprawują Krajowe Urzędy ds. Mediów (LMA). W każdym kraju związkowym istnieje urząd, kompetentny we wszystkich sprawach dotyczących nadawców, natomiast Berlin i Brandenburgia posiadają wspólny Urząd ds. Mediów. Do zadań Krajowych Urzędów ds. Mediów należy m.in. wydawanie koncesji dla nowych stacji (koncesjonowanie) oraz monitorowanie programów nadawców prywatnych. Koncesja wydana przez Krajowy Urząd ds. Mediów jest ważna na terenie całego państwa. Kompetentny w tej sprawie jest Urząd ds. Mediów tego kraju związkowego, w którym znajduje się siedziba stacji. Np. RTL z siedzibą w Kolonii otrzymuje koncesję w Düsseldorfie, stacja Sat1 ? w Krajowej Centrali ds. Nadawców Prywatnych (LPR) Nadrenii-Palatynatu w Ludwigshafen. Zadaniem LMA jest ponadto opieka nad tzw. Otwartymi Kanałami (OK), które stanowią kolejną specyfikę niemieckiego rynku TV.


Otwarte Kanały to stacje lokalne lub regionalne, których program produkują i kształtują z własnej inicjatywy i na własną odpowiedzialność sami obywatele. W odróżnieniu od telewizji publiczno-prawnej i prywatnej w ?Rozgłośni III typu? nie ma redakcji, nie ma ramówki, założeń merytorycznych i formalnych. Za to w Otwartych Kanałach niedopuszczalne są programy sponsorowane i reklamy. Wszyscy autorzy programów sami odpowiadają za swoje audycje. Otwarte Kanały udostępniają bezpłatnie studia, sprzęt do nagrywania, doradztwo i pomoc techniczną, ich urządzeniem i wyposażeniem zajmują się odpowiednie Krajowe Urzędy ds. Mediów. W Nadrenii-Palatynacie obywatele mają np. od 1984 r., możliwość tworzenia własnych audycji telewizyjnych i bezpłatnego nadawania ich poprzez lokalne bądź regionalne sieci kablowe. Obok Otwartych Kanałów od początku lat 90-tych rozwijają się również liczne komercyjne lokalne stacje TV, zwłaszcza we wschodniej części Niemiec. Stacje te można znaleźć przede wszystkim w kablu, większe spośród nich dysponują ponadto własnymi częstotliwościami naziemnymi. W samej tylko Saksonii jest siedmiu nadawców TV (m.in. Leipzig Fernsehen w Lipsku), nadających ze stacji naziemnych oraz 60 lokalnych stacji kablowych, nadających swoje programy w ponad 450 sieciach kablowych.

15.03.2010 | ? Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej